Het begint met de mens
Zonder mensen zijn er geen organisaties, sportverenigingen en scholen. Zonder mensen hebben deze instellingen geen werknemers, geen klanten, geen sporters en geen scholieren. Het begint niet met een bedachte organisatie, het begint altijd eerst met de mens.
Een organisatie ontstaat vaak klein, dan zijn er niet zoveel formele regels nodig. Zodra een organisatie groeit, ontstaat er behoefte aan duidelijke afspraken. Regels en formats, protocollen, procedures en modellen zijn gemaakt om werk en samenwerking te stroomlijnen en makkelijker te maken. En vaak maken ze de werkelijkheid begrijpelijker. Al deze structuren zijn bedacht. Natuurlijk is het belangrijk om protocollen en procedures te hebben omdat die het voertuig zijn van de afspraken die zijn gemaakt, maar ze zijn niet de waarheid. Modellen van bepaalde aspecten in organisaties, zoals strategie, technologie, structuur, personeel, kunnen makkelijk zijn om de wereld te duiden, maar ze zíjn niet de werkelijkheid. In mijn inmiddels lange werkzame leven heb ik me niet aan de indruk kunnen onttrekken dat de focus vaak ligt op het volgen en goed toepassen van de regels, waarbij vergeten wordt dat het uiteindelijk altijd over mensen gaat.
Ik denk wel eens dat wij mensen ook bedacht zijn; bedacht door onszelf doordat we ons aanpassen aan de culturen in ons gezin, op onze school, in onze wijk en stad, in ons land. Samenlevingsverbanden bestaan ook uit structuren, geschreven en ongeschreven regels. We leren ons aanpassen aan wat anderen van ons willen, aan wat wijzelf denken te willen zodat we passen in een structuur, in een hokje.
Ik wil niet gezien worden als object dat in een hokje of model in het hoofd van een ander past en ik wil ook de ander niet zien als object door hem of haar te stoppen in het hokje in mijn hoofd. Ik wil gezien worden als mens en ik wil de ander ontmoeten als mens. Dat betekent dat ik verder wil en moet kijken naar die echte mens tegenover mij, met al haar of zijn aangeboren talenten, aanleg, bijzondere eigenschappen, sterke en minder sterke punten. En laat ik vooral niet vergeten te kijken naar de echte mens die ík ben. Dat betekent dat ik moet willen en durven kijken; dat ik moeite doe om de ander te ontmoeten en leren kennen zonder oordelen en met respect.
Weten we nog wie we zijn, diep van binnen? Mijns inziens beperken we vaak onze mogelijkheden door onszelf en de ander in een hokje te plaatsen en ons handelen en onze verwachtingen daarop te baseren. Wat een verspilling van het potentieel dat we als mens in ons hebben! Stel je eens een samenleving voor waarin iedereen zijn of haar talenten wil en kan benutten; waarin het gewoon is om de ander aan te spreken op zijn of haar talenten. Ik denk dat we dan beter samenwerken, dat we gezamenlijk prachtige resultaten zullen bereiken! Het resultaat zal veel meer zijn dan de som der delen.
Nieuwsgierig zijn naar wie daar echt is: hier in mijzelf, daar in jou. Wie is de ander, daar tegenover mij, daar tegenover jou? Zie je een object of een mens?
Wie zie jij?
Als je wilt reageren op deze tekst, dan kun je dat doen op de Facebook groep Personal Leadership. Daar kun je je reactie schrijven, je gedachten, je inzichten etc. En je kunt met elkaar (en met mij) in gesprek gaan over de onderwerpen van mijn schrijfsels.
Vermoeiend en verwarrend vond ik het idee dat ik niet wordt gezien als ik niet heel luid roep: ‘hier ben ik’ of ‘hierin ben ík de beste’. En misschien klopt dat ook wel. Ik kan niet verwachten dat, als ik mij onder een steen verschuil omdat ik dit allemaal eng vind of er gewoon geen zin in heb, anderen mij wel zullen zien.